Loy Krathong

Wieniec Marka (z liści bananowca) i mój (chlebowy)

Jestem chora! Biorąc pod uwagę fakt, że codziennie mam styczność z maluchami, które mają na swoich rękach dosłownie wszystko, a do tego regularnie kaszlą i kichają, to nie powinno mnie to dziwić. Nie sądzę, żeby to była jakaś tajska zaraza (oby!), ale gorączka zrobiła swoje i siedzę dziś w domu. Idealny moment, żeby uzupełnić posty na blogu! Znajomy został wydelegowany do wake parku (ale tak naprawdę to bardzo o mnie dba!), więc jest chwila na pisanie.

Dzieci ubrane były tego dnia w tradycyjne stroje

Dwa tygodnie temu, czyli w środę 28. listopada (pełnia księżyca 12. miesiąca kalendarza tajskiego), przypadało święto Loy Krathong. W tym dniu, zwykle wieczorem, puszcza się na rzece kupione lub ręcznie wykonane wianuszki. Tradycyjnie są one robione z liści bananowca, a potem przyzdabiane kwiatami, świeczkami i kadzidełkami, ale popularne są też wianki z barwionego chleba (zostają one natychmiast zjedzone przez ryby) oraz te najtańsze i zupełnie nieekologiczne, z plastiku. Rzucając wianek na rzekę, odpędzamy od siebie złe duchy i wszelkie nieszczęścia. Przypomina mi to trochę naszą Marzannę i powitanie wiosny, gdy wrzucamy do wody kukły. 

Dziewczyny wystrojone przed występami

Tego dnia przed południem nie mieliśmy zajęć, za to pojawiliśmy się w przedszkolu z naszymi wianuszkami. Dla dzieciaków były zorganizowane różne gry i zabawy, w których May, Mark i ja nie omieszkaliśmy aktywnie uczestniczyć, co bardzo bawiło naszą publikę :) Były wyścigi na skorupach kokosa (dwie połówki kokosa przewleczone i połączone sznurkiem; sznurek trzyma się w ręce, a stopy kładzie na kokosowych połówkach, wsuwając wystający z nich sznurek pomiędzy palce – aby iść, musimy zsynchronizować nogi i ręce, a więc jednocześnie podnosić albo prawą nogę i prawą rękę, albo lewe), „latanie” na miotłach z liści bambusa i uderzenie kijem w metalowe pudło z zawiązanymi oczami. Nie zabrakło też występów dzieci, kilku przemów nauczycieli i pani dyrektor oraz tradycyjnych tańców, do których tym razem zostaliśmy zmuszeni („Teachers! Teachers!”… a więc chowanie się w ostatnich rzędach nic nie dało). Po zakończeniu obchodów, wzięliśmy nasze wianki i – tak jak 450 maluchów - wsadziliśmy je do przedszkolnego bajora, z którego pan porządkowy regularnie je usuwał i wyrzucał do kosza. Nie mogliśmy tego przeboleć, chociaż dzieci nie wydawały się tym faktem chyba aż tak zgorszone, jak my.

Tradycyjne, smażone mleczko kokosowe

Mleczko kokosowe z dynią lub szczypiorkiem

Wyścigi na skorupkach kokosa

Bambusowe latające miotły (koniki?)

Wieńce w przedszkolnej fontannie

Ważny moment!

Następnego dnia rano, wzdłuż kanałów, oglądać można było resztki po ozdobnych wiankach i górę śmieci. To nie pierwszy raz, gdy widzę, że Tajowie nie są mistrzami ekologii.