Na bieżąco, czyli rozklejone wiązania, zapalenie spojówek i walka z tajską biurokracją.

Ostatnie dni były pasmem większych i mniejszych pechów. Dlatego pechów, bo grzechem byłoby je nazywać nieszczęściami - jak by nie patrzeć, nadal żyję i mam się dobrze. Jednak ten złośliwy, tajski Budda (nie chcę niesłusznie obwiniać, ale jak nie on, to kto?) mógłby już sobie powoli dać spokój.

Zła passa zaczęła się w zeszły weekend, gdy szlag trafił moje wiązania wake’owe – cała tylnia część jest rozklejona, co praktycznie uniemożliwia pływanie. To znaczy wiadomo, wszystko można; jest to jednak nie tylko niekomfortowe (noga jest zupełnie niestabilna), ale też niebezpieczne, bo przy każdym twardszym lądowaniu ryzykuję kontuzją kostki lub kolan. Szukałam pomocy zarówno u obsługi wyciągu, jak i wśród znajomych, ale większość bezradnie rozkłada ręce. Kupiłam najmocniejszy klej, jaki znalazłam, ale niestety wytrzymał tylko kilka okrążeń. Ponoć najlepiej oddać buty do szewca i zszyć nylonowymi nićmi, ale obawiam się, że tajski, uliczny szewc, na sam widok wiązań wake’owych i prośby połączenia skóry z plastikiem, jak nic popuka się w głowę. Pytałam też o nowe wiązania w sklepie, który jest na terenie TWP, ale niestety – wszystkie modele na 2013 (sic!) zostały już sprzedane, a nowej dostawy spodziewać się można dopiero w grudniu. Tak czy siak, na najnowsze i najlepsze i tak nie mogę sobie w tej chwili pozwolić, ale obsługa sklepu obiecała sprawdzić, czy nie zostało jeszcze coś z zeszłorocznych modeli przecenionych o 50%. Są to dość słabe buty, ale w tej chwili zdecydowanie lepsze słabe, niż żadne. A moje obecne poddane zostały jeszcze raz próbie sklejenia, tym razem przez obsługę wyciągu. Dowiedziałam się też, że są jeszcze na gwarancji, więc mam nadzieję, że koniec końców dostanę nowe; obawiam się jednak, że mogę spodziewać się tego raczej później, niż wcześniej.

Nie skończyłam jeszcze rozpaczać nad wiązaniami, a już następnej nocy nie mogłam spać z powodu bólu gardła. Co by nie mówić, miałam dość długą przerwę w nauczaniu, więc po tygodniu nadwyrężania głosu, gardło miało absolutne prawo się zbuntować. Przez tydzień ssałam sobie więc jakieś pastylki, aż nadszedł Straszny Piątek, kiedy to miałam okazję zapomnieć o bólu gardła, który został bezkonkurencyjnie wyparty jakimś koszmarnym zapaleniem spojówek. Zaczęło się od tego, że po skończeniu pracy zauważyłam, że coś dziwnego leci mi z oka. Ropa? Nigdy wcześniej nic takiego mi się nie przytrafiło i nie bardzo wiedziałam, co z tym zrobić. Nie bolało jednak, nie było też zaczerwienione, więc spokojnie (!) czekałam na rozwój wydarzeń. Nie musiałam niestety długo czekać. Po kilku godzinach to już nie była jakaś tam ropka, tylko cały strumień, i to nie z jednego oka, tylko z obu. Do tego zrobiły się tak czerwone, jak nigdy przedtem (kolor zapłakanych, zapitych lub swędzących od alergii oczu to w tym przypadku mały pikuś) i spuchły tak, że ledwo mogłam je otworzyć. Sobota była nieco lepsza, choć kolor pozostał bez zmian (wyszłam z domu tylko do apteki i po jedzenie, a przez całą drogę starałam się patrzeć w ziemię), a w niedzielę kolor zmienił się już na jasnoczerwony, przechodząc wieczorem w ciemny róż. Dzięki Bogu, bo bardzo się bałam, że w poniedziałek nie będę mogła pójść do pracy, lub że dzieci się mnie przestraszą. Na szczęście dziś są jasnoróżowe, wyglądam więc po prostu na mocno niewyspaną. Ale co by nie mówić, tak beznadziejnego i nudnego weekendu spędzonego w domu jeszcze nie miałam. O, losie!

Żebym jednak przypadkiem nie miała za mało atrakcji, przyszło mi się jeszcze użerać z tajską biurokracją. Szczerze mówiąc, nie myślałam nigdy, że będę jedną z tych osób, które zmuszone są myśleć, analizować i kombinować, jak i gdzie dostać nową wizę, albo może ją przedłużyć, albo może przedłużyć tylko pobyt... I tak dalej, i tak bez końca. Krótko mówiąc, jak dostać odpowiednią pieczątkę z odpowiednią datą. Zacznijmy jednak od początku.

Wjeżdżając do Tajlandii, można mieć albo załatwioną wcześniej wizę turystyczną ważną dwa miesiące, albo wizę non-immigrant pozwalającą na zatrudnienie (takiej jednak nie otrzymamy bez wszystkich niezbędnych papierów od naszego pracodawcy). Obywatele polscy mogą też wjechać bez wizy na okres 15 dni – wówczas wszelkich formalności dopełniamy na lotnisku zaraz po przyjeździe. Ja miałam wizę turystyczną, jednak gdy zaczęłam pracę, poprosiłam o możliwość zmiany na wizę non-immigrant oraz o złożenie wniosku o pozwolenie na pracę.

Z wizą turystyczną mam możliwość przedłużyć w biurze imigracyjnym mój pobyt o kolejne 30 dni (za dodatkową opłatą 200zł, rzecz jasna), ale potem muszę już robić tak zwane „visa tours”, bardzo zresztą popularne, czyli jednodniowe wycieczki do granicy z Kambodżą lub Laosem, dzięki którym – także za magiczne 200zł – dostaję pieczątkę przedłużającą pobyt o kolejne 15 dni. Mogę też pojechać do sąsiedniego kraju na kilka dnia i złożyć podanie o nową wizę turystyczną do Tajlandii, ważną aż dwa miesiące; cena takiej wyprawy to już jednak 800zł. Można też POLECIEĆ do sąsiedniego kraju, wówczas dostaniemy przedłużenie pobytu nie na 15, a na 30dni. Opcji jest wiele, ale wszystkie równie kosztowne, co bezsensowne.

Z kolei wiza non-immigrant nie wymaga wyjazdu z kraju, kosztuje zaledwie 200zł i ważna jest przez trzy miesiące. Po tym czasie należy udać się do biura imigracyjnego i po prostu „zameldować”, za co dostaniemy darmowe (bodajże) przedłużenie wizy o kolejne trzy miesiące. Jest to jednak wiza jednowjazdowa, czyli żeby wyjechać z Tajlandii i ponownie do niej wjechać bez konieczności wyrabiania nowej wizy, muszę wcześniej to zgłosić i uiścić odpowiednią opłatę (ponoć 100zł, ale to i tak wychodzi taniej, niż gdybym miała wyrabiać wizę wielowjazdową za przeszło 500zł). Wiza non-immigrant daję mi też tę przewagę, że obowiązują mnie – przynajmniej teoretycznie – ceny tajskie; oznacza to, że gdy opłata za jakąś atrakcję turystyczną jest inna (czyt. niższa) dla Tajów, i inna dla turystów, ja mam przyjemność uiszczać tę niższą.

Niestety Alex, mój pracodawca (jest kobietą, ale chyba nie ma gorszego słowa niż „pracodawczyni”; zostańmy więc przy imieniu), nie widziała konieczności wyrobienia mi wizy non-immigrant i pozwolenia o pracę; powiedziała, że pozwolenie można dostać tylko na cały rok, więc nie jest w stanie mi takiego załatwić (a co za tym idzie, także wizy), skoro nie chcę u niej tak długo pracować. Poza tym, moja wiza turystyczna nie była dla niej problemem - ja mogę sobie regularnie przedłużać pobyt w Tajlandii (haha, dobre sobie), a ona będzie mi wypłacać moje należne wynagrodzenie w gotówce (bo przecież bez pozwolenia o pracę konta w banku nie założę…). Porozmawiałam wówczas z kilkorgiem znajomych, którzy również planowali pracować w Tajlandii tylko przez kilka miesięcy i okazało się, że owszem, pozwolenie o pracę jest na rok, czemu nie przeszkadza fakt, że pracować będą tylko przez pół. Alex jednak nie wydawała się tym faktem przekonana i ponownie stwierdziła, że niestety – mimo, że bardzo chce, nic nie jest w stanie w tej sprawie zrobić. Wówczas porozmawiałam z jednym bardzo konkretnym Anglikiem, który także pracuje w naszym przedszkolu, a który wie o Azjatach już nie jedno, bo mieszka tu od 11 lat; kazał mi się postawić i powiedzieć po prostu, że albo dostanę pozwolenie o pracę, albo będę musiała zrezygnować. Zapewnił mnie też, że Alex mnie po prostu potrzebuje. Tak więc jeszcze tego samego dnia, z ręką na sercu, udałam się do jej biura i przedstawiłam sprawę jasno. Mark, Anglik, miał rację; bardzo szybko się okazało, że „może jednak coś da się z tym zrobić”. Ja też jednak postanowiłam być nieco bardziej elastyczna, co było mi zresztą na rękę; okazało się bowiem, że w marcu i kwietniu przypadają wakacje letnie (= brak dochodów), dlatego dorobienie sobie w ciągu kolejnych jeszcze dwóch miesięcy byłoby jak najbardziej wskazane. Zgodziłam się więc zostać wstępnie do końca czerwca, jednak zaznaczyłam, że nie ma możliwości, abym pracowała przez cały następny semestr, czyli do końca września; lipiec i sierpień zdecydowanie chcę spędzić w domu.

Gdy już ustaliłyśmy szczegóły i skompletowałyśmy dokumenty oraz gdy złożyłam milion podpisów na kopiach paszportów, pozwoleń, zaświadczeń, certyfikatów, dyplomów, i tak dalej, i tak dalej, udałam się w piątek z Tien - asystent Alex - do biura imigracyjnego (tak, tak, to był właśnie ten miniony piątek, kiedy zaczęło mi ropieć oko). Gdy już odczekałyśmy 1,5 godziny w nudnej poczekalni i w końcu nasz numerek wyświetlił się na tablicy, a pani schowana w przeszklonym pokoiku zgodziła się nas przyjąć, okazało się, że po pierwsze, jeden dokument jej się nie spodobał i trzeba było go zastąpić innym, a po drugie, moja wiza traci ważność za 10 dni, a zamianę na wizę non-immigrant można zrobić przynajmniej 16 dni wcześniej, dlatego najpierw w okienku naprzeciwko muszę przedłużyć moją wizę turystyczną o kolejne 30 dni pobytu (oczywiście po odstaniu w kolejce i zapłaceniu kolejnego 200zł), a dopiero potem mogę zgłosić się (+200zł) po wizę non-immigrant. Tego dnia nie mogłyśmy już jednak nic załatwić, bo było za późno, więc kazano nam wrócić w poniedziałek. O, biurokracjo! Święty straciłby cierpliwość.

W poniedziałek, czyli dziś, maszerowałyśmy do Biura Imigracyjnego już niemalże pewnie. Najpierw niecałą godzinę – jest nieźle! - czekałyśmy do pierwszego okienka, aby przedłużyć moją wizę turystyczną o 30 dni (czyli żeby po uiszczeniu należnej kwoty dostać stempelek). Pani jednak pokręciła smętnie głową, że jeśli zatrudniona jestem w Pathum Thani (to znaczy w innej prowincji, niż Bangkok), to muszę udać się do tamtejszego biura imigracyjnego… Tien jednak pospieszyła z informacją, że powiedziano nam, że skoro potrzebujemy tego przedłużenia pobytu tylko po to, aby wyrobić nową wizę, to możemy załatwić wszystko w jednym miejscu. Pani się na tę wiadomość bardzo ucieszyła i przyznała, ze skoro tak, to faktycznie, może nam dać pieczątkę i przyjąć 2000 bahtów. Litości… Wyszłyśmy z przeszklonego pokoiku szczęśliwe, że połowę mamy już za sobą. Niestety miny nam nieco zrzedły gdy zorientowałyśmy się, jakim tempem posuwa się kolejka do naszego następnego okienka. Nie było jednak rady, trzeba było poczekać. Po 1,5h przywitała nas ta sama pani, która obsługiwała nas w piątek. Wszystko szło gładko do momentu, gdy pani, studiując mój odpis od dyplomu (przetłumaczony na angielski), zapytała: „A gdzie jest napisane ‘master’s degree’?” Przyznam, że troszkę mnie zamurowało. Na dyplomie zarówno oceny, jak i tytuł („magister”) nie zostały przetłumaczone. Pokazałam jej napis: „the degree awarded: magister”. Pani jednak pozostała niewzruszona: „Musi być napisane „master’s degree”. W panice zaczęłyśmy więc szukać – Tien i ja – tak niezmiernie ważnego dla urzędnika zwrotu. Jest! Pojawił się on jednak przy okazji opisu różnych procedur zaliczeniowych, ale co za różnica… Jest „master’s degree”, jest pieczątka.

I tak oto od czterech godzin nie jestem już zwykłym turystą w Tajlandii. I co najważniejsze, póki co mogę spać spokojnie.

Cóż, trochę się rozpisałam… Jestem pod wrażeniem, jeśli doczytaliście do końca!